(4) ABD GÜDÜMLÜ OKYANUS ÖTESİ MERKEZ, “TÜRKÇE OLİMPİYATLARI” MASKESİYLE, 130 MEMLEKETE SIZARAK VE 1000 ÇOCUĞU VARYETE ARTİSTLERİ HÂLİNE GETİREREK, ONLARI, PATRONUNUN “YENİ DÜNYÂ DÜZENİ” İÇÜN “YENİ BİR DÜNYÂ KURACAĞIZ!” DİYE BAĞIRTIYOR!

18) Okyanus Ötesi “Hoşgörü-Diyalog” religionu merkezin bir evvelki makâlemizdeki cümlesini tekrar hatırlayıp sonra devâm edelim:

“-Demokrasi geriye dönülemez bir süreçdir. Demokrasinin gelişimi olgunlaşması, Darwin’in evrim teorisi ne kadar doğru bilemiyeceğim ama, ruhda, insanların düşüncelerinde evrim yaşandığına şübhe yok.”

Bunu ta’kîb eden muttasıl cümle (veya fetvâ) şöyle devâm eder:

“-Bir gün yüksek seviyeli demokrasiye erişilecekdir. Önce zamanın yorumunu beklemek lâzım. Zamana saygılı olmak lâzım.” (Global Hoşgörü, Nevval S. 2002, s:136)

Bu iki cümle ile verilmek istenen mesaj şudur:

“-Dembokrasiden artık dönülemez. O, öyle bir sistem (religion)dur ki, dâimâ “gelişim ve olgunlaşmaya” açıkdır. İslâmiyet bu meziyetlerden mahrûmdur, 15 asır evvel hangi şer’î delillere sâhib olarak vaz’edilmiş ise hep öyle kalacakdır ve durmadan değişen dünya şartlarına göre O’nu değiştirmek muhal…

O halde ve bu değişikliğe mecbûr olduğumuza göre, bunu da ancak dembokrasi ortaya koyabilir! Öyle ise İslâm, dembokrasiye tâbi’ olarak, evet ona tâbi’ olarak bunu (kurbağaca “evrim”, lâtince ve biyoloji literatüründe “evolüsyon”, Türkçede ise bedâheten butlânı mutlak “tekâmül” nazariyesi) ortaya koymalıdır! Nasıl ki Darwin, yer yüzündeki canlı türlerinin (lâtince species) ve cinslerinin (lâtince genus) ayrı ayrı ve bir YARADICI tarafından yaratıldıklarını kabûl etmez! Ve bir takım gazların belli nisbetlerde terkîbi netîcesinde ve mikroskopik olmanın da çok altında bir ilk canlıdan evolüsyon=tekâmül usûlü ile meydana geldiklerine inanır! Meselâ o ilk canlıdan, amip, amiplerden paramesyumlar, onlardan daha sonra insektalar, mollusklar, balıklar, sürüngenler, kuşlar, memeliler, maymunlar ve homo sapiens maymunlarından da biz hoşgörü ve diyalogcu insanların ve Büyük bilim adamı Darwin cenâblarının dedeleri tevellüd etmiş, meydana gelmişdir!

Darwin, böyle bir tekâmül (evolüsyon=evrim) teorisi ortaya atar! Bu evolüsyon, bize göre nasıl uzviyet=organizma cihetinde olmuşsa, “ruhda ve insan düşüncelerinde de evrim=evolüsyon yaşandığına şübhe yokdur!”

Öyle ise organizmalarda olduğu gibi, “ruh ve insan düşüncelerinde de bir evolüsyon (tekâmül) olmak zorundadır… Ve bunu, şer’î delilleri sâbit ve Kitâb, Sünnet, icmâ’, ve kıyâs-ı müctehidîn olan, dembokrasi gibi her kılığa girmeya aslâ müsâid olmayan, kânûn ve kâidelerini aslâ zaman ve zemîne göre oyuncak etdirmeyen ve zarûret olmadan ruhsat vermeyen İslâmiyyet gibi bir DÎN ortaya koyamaz!

Bunları, ancak bir gün, “yüksek seviyeli demokrasiye erişebilecek” yani evolüsyon kabiliyyeti ortaya koyabilecek dembokrasi yapabilir… Dolayısıyla bu ana temel esas olmak üzere İslâmiyyet’in her noktasını yeniden ve bu evrime=tekâmüle ayak uyduracak şekilde nizamlamak şartdır! Aksi halde “ruhda ve insan düşüncesinde” bir ilerleme olamaz ve insanlık iflâs eder! Çünki o din, cihadıyla kulun kula kulluğuna, ibâdetleriyle geniş mezhebliliğe, muâmelâtıyla laikliğe, îmân esaslarıyla dembokrasiye, ukûbâtıyla hoşgörüye, tesettürüyle metres sanâyiine, hılâfetiyle cumhûriyyete, münâkehâtıyla kadın ticâreti ve kadın sömürüsüne, ters mi ters… Bütün beşerî sistemleri “Lâ İlâhe…!” deyip kökünden kazıyor ve acımasızca yasaklayıp cehennemin esfeline gönderiyor, zerre kadar “hoş ve boşgörü!” tanımıyor…

Bana verilen misyon da işte budur. Bunu bana kimin verdiğini, etrafımdakilere, istihbârât teşkilâtlarından korumalarıma, dostlarıma ve beni göklere çıkarıp adıma enstitüler açanlara, bazı kitablarımı üniversitelerinde okutan haçlı yârânıma, etrafımda dönen boyâniyye ve bayâniyye takımlarına, Abant Platformlarında adımı kutsayan ateist gazeteci ve prof murof gürûhlarına, resmî ve gayr-i resmî mekânlara ve hükûmet içlerine “sızıntı” dergisi gibi sızanlara ve sazanlara, “Benim Allâh tarafından özel olarak görevlendirildiğimi!” Samanyolu televizyonundan ve hastahânedeki yatağından bütün dünyâya ilân eden aziz dostum Vatikan’ın İstanbul Temsilcisi Georges Marovich’e bakarak ve zerre kadar beyin hamûlesi de taşınıyorsa, çok kolay bulabilirsiniz!”

Darwin’in küfr ü dalâlet ve şirk ve fesâd teorisi (nazariyesi) farz-ı muhal, isbât edilir de, ateizma ve Darwinizma’lı dembokrasi dünyâsının baş râhib ve rûhânîleri artık “Darwin kânûnu!” demeye ne zaman başlarlarsa, işte o zaman, “yüksek seviyeli dembokrasiye” de “dembokrasi kânûnu!” diyebilirler!

Beklemeliymiş! “Önce zamanın yorumunu beklemek lâzım. Zamana saygılı olmak lâzım” mış!

Doğrudur, Büyük dereceli yahudi Darwin “cenabları!” bile, “milyonlarca senelik zamanın yorumu sonunda ve o zamana saygılı olarak!” teorisini (nazariyesini) ancak patlatabildi!

Buradaki “ruhda ve insan düşüncesindeki evrim” içün de, acele etmeden ve Darwin Marvin, evolüsyon mevolüsyon gibi ateizma züppeliklerinden anlamayan ve “Hizmet-i îmâniyye ve Kur’âniyye” deyû Okyanus Ötesi peşinde haldır haldır yürüyen canların ağzına, bazı meşk şablonları verilmelidir! Hem de büyük bir kerâmet ızhârı gibi ağızdan ağıza dolaşan, şu “ümitvâr olma ve dünyâ fütuhâtı nazariyesi!” gibi:

“-Şimdi ekim zamanı, kendimizi nâr-ı cahîmde yakmak pahasına bu yolda ilerleyecek ve yavrularımızın önünü açacağız, hasat zamanı belki de 500 sene sonra karşımıza çıkacak, ama çıkacak, netîce o zaman kesinkes alınacak!”

Ha gayret! Darwin’in evolüsyonu içün milyonlarca sene geçmiş ve o kadar zaman “zamanın yorumu beklenmiş ve zamana saygılı olunmuş!” da, “ruhda ve insanlık düşüncesindeki!” kurbağacası evrim, Lâtincesi evolüsyon olan bu beridekisi içün neden bir 500 sene pusuya yatıp “zamanın yorumu beklenmesin ve zamana saygılı!” olunmasın?. Global patronların rüzgarı da arkadan tatlı tatlı eserken! Neden?.

Sonunda olur ya, belki o zaman balık da kavağa çıkar! O zaman balıklara kadar her hayvanla diyalog kurmak bile mümkin olabilir! “Zamanın yorumu beklenmeliymiş!”, müctehidlerin istinbatları (yorumları) nasıl olsa artık eskimiş, yıpranmış, dökülmüş! Biraz da zaman yorumlasın!. Zamansız evrim=evolüsyon olmayacağına göre, bir 500 sene herşeyi halledecekdir…

Kastedilen, tabii Okyanus Ötesinin neşir organı “Zaman” gazetesi ve onun bazı ateist dembokratları ve bunların “yorumları!” değil!

Darwinvârî bir zaman!

Şu denilmek isteniyor:

“-Biz, Büyük Usta Darwin gibi uzun va’deli hesablar peşindeyiz! Bunu herkes anlamaz, hele 15 asırlık fanatik ve fundamantalist, terörist, aşırı ve haşarı mollalar hiç anlamaz!”

Darwinist dünyaya da pay verip onların da gönlünü almak, “hoşgörü-diyalog religionu!” zâviyesinden hiç de fenâ bir taktik sayılmamalı!

Hem “zamana da saygılı olmak!” lâzımmış! Tabi, zaten “zaman sana uymazsa, sen zamana uy!” demiş cumhûriyet ve dembokrasi ukâlâ ve hükemâsı! Yalnız zamana mı, mekâna da uymalı!

19) Yoksa şu fetvâ nasıl verilebilir? Nevval Sevindi’sinin “Sohbetnâmesinden!” noktasına kadar, buyrun:

“-At eti dâhil yiyin ve o insanlar gibi yaşayın, düşünün!” (A.g.e.s:116)

Çin’deki “Türk Okulları!” gönüllüsü mücâhidlere bayram, yaşadılar! Bol bol sıçan etine devam! Çok da gevrek ve çıtır olurmuş!

Çinliler ve Japonlar gibi de yaşamaya başlayınca (geyşalar) yani oranın erkeğe her türlü hizmet veren dişilerine de gün doğdu demekdir!

Müşteriler çoğalacak! “Onlar gibi düşün onlar gibi yaşa!”

İstersen sıçanlarla geyşaları “Kendin pişir, kendin ye!” Hepsi câiz! Yeter ki “Hoşgörü-diyalog” evrimi=Tekâmülü yaşasın, onun kılına hata gelmesin!

Artık uzak doğu religionları, âdet ve felsefeleri içinde İslâmiyyet’e ters hiçbir şey olamaz, yok yokdur, topuna da hoşgörü!

Dünya sulhü içün bütün beşeriyyet, tam da böyle bir “hoşgörü şâheseri!” fetvâya, ne kadar muhtaçdı! Atla dünyâ okyanusuna, orada bir güzel Allâh’ın dînini erit, ne kan yüzü görmek içün (cihad) kalsın ve ne de gazevât!

Bir tek CİHAD emri kalacaksa, o da, 30 yıllık evrimle gelinen bu noktada, ancak, “hoşgörü cihâdı” olabilir…

20) İnanmayan, Nevval Sevindi’sinin aynı kitabından “Okyanus Ötesi” fetvâyı noktasına kadar vecd ve istiğrâk hâlinde okusun:

“-Hiçbir şeye karşı cihad ilân edilmese de, mümkünse hoşgörü için cihâd ilân edilmeli.” (A.g.e. S:85)

Yani kılınçlar kuşanılacak ve “hoşgörüye” kim dühûl ederek bey’at ve intisâb etmedi, vur kellesini!. Ellerine bir fırsad geçerse yapmayacakları aslâ söylenemez…

Yani bu “hoşgörü cihâdı!” ile İslâmiyyet’in hiçbir hududu, helâl, haram, emir, yasak, edille-i şer’iyyesi, bağlayıcı Kitâbı, Sünneti, İcmâ’ı, müctehid imam istinbatları, zarûrât-ı dîniyyesi kalmayacak; ve gelsin dümdüz, tığ teber, koyun koyuna, iç içe, diz dize, el ele, gönül gönüle, yusyuvarlak, rafadanlık yumurta gibi global bir dünyâ… Çünki “bireysel hürriyet” esas ve bir de “gönülde sevgi!.”

Bu ikisi varsa herşey yolunda ve tıkırında…

Türkçe Olimpiyatlarında ne diye gençleri bağırtıyorlar:

“-Yeni bir dünyâ kuracağız!”

Ne ile? “Ruhda ve insan düşüncesinde evrim=evolüsyon!” ile… İslâmiyyet’i yeryüzünden yahudi-haçlı patronların rızâlarına uygun olarak içden halledip kaldırarak…

(Mâba’di var)

(3) ABD GÜDÜMLÜ OKYANUS ÖTESİ MERKEZ, “TÜRKÇE OLİMPİYATLARI” MASKESİYLE, 130 MEMLEKETE SIZARAK VE 1000 ÇOCUĞU VARYETE ARTİSTLERİ HÂLİNE GETİREREK, ONLARI, PATRONUNUN “YENİ DÜNYÂ DÜZENİ” İÇÜN “YENİ BİR DÜNYÂ KURACAĞIZ!” DİYE BAĞIRTIYOR!

14) Şimdi ise abuk sabukluğun, yükseklerden sıkmanın, ilmîlikle zerre kadar alâkalı olamayışın ve nihâyet Kâinatın Fahri Aleyhisselam Hazretlerine dil uzatışın ve O’nu (hâşâ ve kellâ) zavallı yerine koyuşun Kâinâtı kusturacağı simsiyah noktadayız, buyrun:

“- Allâh Rasulünün evlilikleri bir çiledir ve ona hasdır. Allâh Rasûlü’nün birden fazla evliliği 55 yaşından sonra başlıyor. Çok yıpranmış bir insanın bu dönemden sonra öyle bir arzusunun bulunduğunu söylemek tarihi gerçeklere tersdir…… BU EVLİLİKLER, EFENDİMİZ  (S.A.V.)’İN SIRTINDA KAMBUR GİBİ BİR ŞEYDİR.” (Nevval Sevindi, F. Gülen ile Global Hoşgörü ve New York Sohbeti, 2002, s.149)

Kâinâtın Fahri Aleyhisselâm Hazretlerinin bu şekilde, âciz, zavallı, “evlilikleri çile olan”, “yıpranmış” ve “kamburlu!” gösterilmesinden hiçbir zerrât râzı olamaz ve mürtekîbini sâdece tel’în eder; ve fakat bundan memnun olacaklar ise, sâdece ve yalınız, Allâh Sevgilisine hâşâ, 15 asırdır “Yalancı ve sahte peygamber iftirâsını!” atmakda zerre kadar hayâ ve iffet sancısı duyamayan, papalık misyonunun kardinalleri ve siyon dünyâsının iblisleri olabilir… İslamiyyet’e ve O’nun Son ve Peygamberler Peygamberi ve Allâh Sevgilisi Rasûlüne böylesine alenen ve dünyânın gözü önünde Salman Rüşti gibi dil uzatan bir adamın, bu mukaddeslerimize zerre kadar saygısından bahsedilemez; ve bunları islâmî îmânla kâbil-i te’lif addetmeye de aslâ imkân olamaz…

Her ne söylerse “vahiy” olduğu ve her ne yaparsa yine vahyin murâkabesinde yapdığı Kur’anla sâbit Peygamberler Peygamberine böylesine âdi kelimeler, yakıştırmalar, benzetmeler ve ifâdelerle hücum edip çekiştirmek, gıybet, tahtıe ve levmetmek, gadab-ı ilâhîyi celbeden nâmütenâhî müthiş bir cür’et ve cürümdür ki, mürtekiblerinin encâmı mutlaka en elîm ve korkunç hüsrandır…

15) Ve sağ gösterip arkasından sol vurmanın karekteristik ifâdesi ise şu satırlarda:

“- Kur’an, “Aralarında adâletle muamele yapamamakdan korkarsanız, bir tane yeter. Adâlet için bu daha uygundur.” diyor. Dolayısıyla, birden fazla evlilik sünnet değildir, ibâdet hiç değildir. Kimse zaaflarına dînî bir kisve giydirip, sonra bunu bir sevap gibi sunmamalıdır. Bu dînin istismârıdır. Meselenin bir yanı bu.”

Temelde, zarûrât-ı dîniyyeden olduğunu Şeyhülislâm Mustafa Sabri Efendi Hazretleri gibi bütün Osmanlı ulemâsının ve geriye doğru 15 asır müctehid ve fukahâsının ittifakla tasdîk ve tahsîn buyurduğu, Kur’anın bu teaddüd-i zevcât hükmü beğenilmiyor ve bu, hiçbir saygı kırıntısı bile taşımadan ademe hatta butlâna mahkûm edilmek isteniyor! Fakat bunu mertçe söylemek yerine, bu, umûmen sanki kabul edilmiş gibi gösterilerek göz külleniyor ve bir u dönüşüyle dâimâ ters istikâmete giriliyor!. Ve bu, dünyadaki belli merkezlere hoş görünmek ve onların maccânî ve gönüllü bir sözcüsü olmak uğruna, bir taktik olarak bütün kitablarına, konuşmalarına ve icraatlarına aksediyor…

Kabul etmiş gibi görünerek redd!

Asrın câhiliyyesinin ise, bütün bunları farkedip yakalaması mümkin olmadığından; ve bu da bilindiğindendir ki, son derece fütursuz ve pervâsız olarak, her şey alâmeleinnâs ve keyfe göre yazılıp çizilebilmektedir!

“Hikmet ve kerâmet buyurdunuz efendimiz Hazretleri!” diyenlerin sırt ve omuzlarında öyle bir oturuş ve altına da, bununla mütenâsib öylesine bir makâm-ı muallâ tahtı sürülüşdür ki, böyle bir adamı papalar gibi allâme-i cihân, lâ yuhtî ve lâ yüs’el görmemek mümkin olsun!

Hele elinde, dünya çapında pay edilen bir pastanın, güdümlü hisse dağıtıcılığı da varsa!

Bu 15. Maddenin hamuru da, daha çok su götürür!

16) Nevval Sevindi’si soruyor:

“- Demokrasiye inanan bir İslâm ülkesi olarak Türkiye, İslâm’la demokrasiyi bağdaştıran tek sentez olacak mı bölgede?”

Okyanus Ötesi Bâb-ı Meşihad’dan fetvâ aynen şu:

“- Meselâ ben öyle bir demokrasi arzularım ki, dünyadaki belli düşünce şekil ve değişimlerini kucaklamanın, korumanın yanı başında, benim kabir sonrası hayatımla ilgili problemlerimi de çözsün isterim. Onları da müsâmaha ile kucaklasın. (Global Hoşgörü, Nevval S. 2002, s:136)

(Bizden: Öyle ya, artık İslâm Dîni kabir sonrasını halletmek hususunda kâfî gelmiyor ve kesmiyor! Binbir çeşit dembokrasinin bir çeşidi de bu! Kabir ötesini halleden dembokrasi! Üstelik içinde “dünyadaki belli düşünce şekil ve değişimlerini kucaklayacak ve koruyacak da!” Bu çeşit dembokrasi, binbir çeşit içinde de, binbir çeşit olacak yani! Bir de müsamahalı olacak, İslâm gibi köşeli, kesin, net, kânun ve kâideleri olmayan, bir de, cehennemi cayır cayır yakmayan ve fakat ateşi, 30-35 derecelerde hafif terleten, zaman zaman gâyet hoş, sünbülî ve ılımlı cinsden!

İslam, kabir sonrası problemleri çözecek kadar bile bir işe yaramıyor! Amma dembokrasi ise, “dünyadaki belli düşünce şekil ve değişimlerini kucaklayacak ve üstelik onları koruyacak” kadar bir kıymeti hâiz olmalı ve üstelik kabir sonrasının problemlerini de çözmeli ki, İslâm’a hiç ihtiyaç kalmasın! İşte dembokrasi ilerde bu mükemmeliyyet kâbiliyyetini içinde taşıdığından, o, İslâm’ın aşırılıklarından da münezzeh bir sistemdir; (hâşâ) ve bunun içün İslâm’dan geri dönülebilir, Lâkin “dembokrasiden aslâ geriye dönülemez!”

17) İşte bunun da isbat sadedindeki fetvâsı şöyle devâm eder:

“Demokrasi geriye dönülemez bir süreçdir. Demokrasinin gelişimi olgunlaşması, Darwin’in evrim teorisi ne kadar doğru bilemiyeceğim ama, ruhda, insanların düşüncelerinde evrim yaşandığına şübhe yok.” (Global Hoşgörü, Nevval S. 2002, s:136)

Okyanus Ötesi, “Darwin teorisi” denen İngiliz yahudisinin bu rezil fitnesinin, “ne kadar doğru olduğunu da bilemiyormuş!”

Üniversitede “Evolüsyon” dersi okumuş birisi olarak yüksek ve kutsal nazarlara arzedelim:

Bu dersi okutan hocalardan hayvan evolüsyonunu okutan Prof. Atıf Şengün “en ileri canlı insandır!” derken, 1963 yılında İ.Ü.Fen Fak’de nebat evolüsyonunu okutan Doç.Metin Bora ise “en ileri ve mükemmel canlı amip!” denilen mikroskopik mikroorganizma demiş; ve sınıf altına kaçırırcasına gülünce de, adam fena morarmış ve eli ayağına dolaşmışdı! Çünki bütün hayâtî fonksiyonlar o bir tek hücre içinde cereyân edermiş, bu da onun en ileri ve mükemmel uzviyet (organizma) olduğunun isbâtı imiş!!!

Yahudi Darwin teorisinin “ne kadar doğru olduğunu bilemeyen!” hümanist filozoflar, kendilerinin de ikrar etdiği gibi bunun bir teori (nazariye) olduğunu iyi bellemeli, ve bu nazariye isbat edilemediği müddetçe de bir halta yaramayan kafa kusmuğu olduğunu unutmamalıdırlar!

Farz-ı muhâl, isbât edilseydi, pozitivizt ve ateist dembokrasi şöyle nâra atacakdı:

“-Newton kânunu gibi kânun bulduk ve Âdem ilk insan diyen Allâh’ın inzâl buyurduğu bütün kütüb-i ilâhiyyenin hiçbir hükmü kalmamış, topu da iflâs etmişdir!” (hâşâ)…

Böylece dembokrasi dünyası, ateist darwinizmanın heykelini diker ve o heykel etrafında da çelenk çomak göbek atardı!

Darwin’i bile kırmamak adına ve “hoşgörü cihâdı!” gibi büyük ve mukaddes bir cihâd aşkına o İngiliz yahudisinin fitnesini reddedemeyip “Darwin’in nazariyesi ne kadar doğru bilemiyeceğim!” diyenlerin, demek ki Darwin teorilerini bile korumaya alan uyduruk “yeni hoşgörü-diyalog teorileri!” de bu!

Büyük Müfessir Elmalılı Merhûm, bu kabil “kânûn” diye dillerde dolaşan müsbet ilim tesbitlerine “insanın keşfetdiği, farketdiği ve formülünü yakaladığı Allâh kânunları” buyurur… Bu fizikçi, biyolog ve kimyacılar, mûcid değil, sâdece kâşifdirler, keşfederler. Mu’cid yani Yaradan, mutlak olarak Allâh Azze ve Celle… Müsbet ilim dedikleri şeylerin tamâmındaki “kânûn” denilen ve tabiata isnâd edilen nizamlar, “Kevnî Şerîat Kânunlarıdır!”

Bu kevnî Şerîat kânunlarına batı materyalizması, “fizik, kimyâ, biyoloji kânunları!” der; ve onlara determinizm küfür ve fitnesi adına da âdetâ tapar!. Bu meyanda “Darwin (nazariyesi) teorisi” denen nesneyi de, bir biyoloji “kânûnu” ambalajı ile İslâm coğrafyasındaki cühelâya yuttururlar! Tabi onların câhiliyyesi, başka bir ifâde kullanmamaya bilhassa dikkat eder!…

Darwin denen yahudinin iğrenç fitnesi, Kur’ân-ı Azîmüşşân tarafından kat’iyyen beyân edilen hakîkatler karşısında, mutlak küfr ü şirk ve bâtıldır. Çünki ilk insan Âdem Aleyhisselâm’dır; ve buna îmân zarûrât-ı dîniyyedendir. Bunu inkâr eden değil, bunda şek ve şübhe eden dahî, İslâmiyyet’in, kendi içine aslâ kabûl edemiyeceği bir münkir demekdir. Zarûrât-ı Dîniyye, İslâmiyyet gibi Mutlak Dînin, Kitâb, Mütevâtir Sünnet ve Mütevâtir İcmâ’ ile sâbit, olmazsa olmazları demekdir. O’nun, lâzım-ı gayr-i müfârıkı demek…

ABD’den güdümlü zamâne filozofları “Darwin teorisinin,” nazariyeden, hem de mutlak dalâlet ve şirkden ibâret keyfiyetinden ve “kânûn” nâmı kazanamamasından ne kadar rahatsız da olsalar ve buna esef de etseler, bu fitne, nice insanların âhırete îmânsız gitmelerinden başka bir halta yaramayacakdır…

Okyanus Ötesi Fetvâ Dâire-i Rûhâniyyesi ise müsterih olsunlar, “Darwin teorisi ne kadar doğru bilemiyeceğim!” deyû ıstırab çekmelerine hiç de lüzum yokdur! Bu ütopi farz-ı muhal isbât edilirse (!) bizim hemen haberimiz olur; ve biz, yüksek makâm-ı muallâya, der’akab arz-ı ma’lûmât ederiz efendim!

(Mâba’di var)

(2) ABD GÜDÜMLÜ OKYANUS ÖTESİ MERKEZ, “TÜRKÇE OLİMPİYATLARI” MASKESİYLE, 130 MEMLEKETE SIZARAK VE 1000 ÇOCUĞU VARYETE ARTİSTLERİ HÂLİNE GETİREREK, ONLARI, PATRONUNUN “YENİ DÜNYÂ DÜZENİ” İÇÜN, “YENİ BİR DÜNYÂ KURACAĞIZ!” DİYE 15 GÜN NASIL BAĞIRTDI!

Dembokrasinin nasıl bir din (tabii mecâzî ma’nâda din, religion) telâkkî edildiğinin en mükemmel isbâtı da F. Gülen’in şu satırlarında:

9) “-….demokrasi, insanların bütün ihtiyaçlarını karşılayabilecek bir sistem şeklinde dizayn edilebilse, inanan insanın hayatını kabre kadar düzenlemesine yardım etse, kabirden öte problemlerine cevab verebilecek kapsam ve kapasitede olsa, mahşerdeki problemlerine çâre bulabileceği bir zemin teşkîl etse, bütün bunlara imkân verebilecek şekilde dizayn edilse, fena mı olur?” (a.g.e. s.285)

Ne fenası, bal gibi de iyi olur, dembokratlar iki cihanda köşeyi döner! İslâmiyyet’den de kurtulmuş olurlar ve beşerî bir dembokrasi dini en doğrusu religionu, her şeye kâfi gelince, onun müessisi olan tanrılara nasıl şükredilir bilemeyiz!.

İmrâlı’daki ermeni ise kitabında resmen “BEN TARIYIM!” diye yazıyor! Kürt milletvekili Hasab Kaplan da (8.7.11’de) “Demokrasinin ma’bedi parlamentoya!” diyerek religion’nunun dembokrasi olduğunu açıkça söylemeye başladı. Kandil’in Karayılan’ı da “Dînimiz Zerdüştlükdür!” nânesi yiyerek T.C.’deki dinler panayırına atkı ve katkıda bulunuyor!

Büyük Müfessir Muhammed Hamdi Efendi Merhum:

“- İmtiyâz-ı Rubûbiyyet sınıf-ı ruhbandan parlömanlara geçmişdir!” buyurmakla, amma da hikmetli ve kerâmet çapında müthiş bir beyanda bulunmuş, nûr içinde yatsın!

Şu Okyanus Ötesindeki müctehidin yazdıklarına bakınız, bir de Müfessir Merhumun 6 kelimelik bir tek cümlesine… İşte gerçek dînin gerçek ulemâsının yüksekliği, hikmetli kelâmı, asâleti, soy necâbeti, fazîleti, ilim ve amel fâikiyyeti, ihlâs ve samîmiyyet irtifâı ve… Ve bugünün iptizâl, çamur ve bataklığı…

Hümanizma felsefesine îmân ederek İslâmiyyet gibi vahye müstenid (hakk)bir dîni ve onun “Azîz, Raûf ve Rahîm” Peygamberini kınayan, kusurlu gösteren, âciz bulan, yanlışa nisbet eden şu akıl ve ruh marazı satırlara sanki yukarıdaki abukluk ve ayar tanımazlık az gelmiş gibi, bakınız başka bir kitabda nasıl devam ediyor!.

Televizyonlara çıkarak, zarûrât-ı dîniyyeden olduğunda 15 asrın bütün ulemâsının ittifak etdiği (teaddüd-i zevcât) meselesini inkâr ve istiskal eden ve Okyanus Ötelerinin gözdelerinden Nevval Sevindi nâm boyâniyye, “Global Hoşgörü ve New York Sohbeti!” nâmını verdiği cehâletnâmesinde (kitabında) hocasının o hasta ifâdelerine bakınız nasıl yer veriyor:

10) “- ….belli bir dönemde, bazıları herhalde kendilerini savunmak için dört kadınla evlenmenin cevâzı üzerinde ısrarla durdular.”

Karşısına aldığı boyâniyyenin nabzına tam uygun ve ona keyf bahşedici ne kerâmetengiz bir atış!

“Dört kadınla evlenmenin cevâzı üzerinde ısrarla duran!” hem de 1500 senedir ve Kıyâmet’e kadar; ve hem de, daha da çoklarıyla Âdem Aleyhisselâm’dan beri, bizzât ins ü cinnin mutlak Rabbi Allâh Azze ve Celle’dir…

Şeyhülislâm Merhûm Mustafa Sabri Efendi Hazretleri, bu kabil hastalıkların altında, “Rabbin ukalâ kullarının, kendisini beğenmemek megalomanisinin yatdığını!” da beyân eder…

Kelâm-ı Kadîm, (Nisâ 3. Âyetle) bunu, aslâ şek ve şübhe edilmesi bir müslüman içün hatırdan geçirilemiyecek kadar olmazsa olmaz bir îmân umdesi, evet, (zarûrât-ı dîniyyeden) bir îmân umdesi olarak, “ISRARLA üzerinde durur”; ve bunun cevâzında değil redd ve inkârı, onda şekk, şübhe ve tereddüd etmeyi bile kıpkızıl kâfirliğin sebebi gösterir… Kâfir, müşrik, münâfık, nasrânî, batılı, hümanist, feminist, kamalist, dembokrat, bombokrat, şefokrat, kerhânograt, zinograt, diyalograt, denaatograt, yobazokrat ve hulâsa bütün religion sâhibleri istemeseler, kudursalar ve hatta çatlasalar bile…

Teaddüd-i zevcâtı yasaklayan Avrupa ictimâî sistemi, bunu, zinâ ve metres sanâyiini işletmek üzere icrâ etmiş, bizdeki batılı olma helecânı taşıyan İslâm düşmanları da, bunları, aynen kopya etmişlerdir. Hümanist felsefe gözlükleriyle İslâm kânunları ve hukûkuna bakmanın çığırını açalıdan beri, İslâmiyyet’i cıvıtma ve sulandırma periyoduna da giren Okyanus ötesi, “belli bir dönemde bazıları herhalde kendilerini savunmak için bunun cevazı üzerinde ısrarla durdular!” sallamasına yol verirken, o zamanın hangi zaman ve o bazılarının da kimler olduğunu ve savunmaya lüzum görenlerde de hangi cizliklerin bulunduğunu erkekçe ortaya koyabilmelidir!. O belli (dönem)in başında evvelâ ASRI-SEÂDET gelir…

“-Velev kerihe’l kâfirûn!”

Asıl simsiyah çirkinlik ise, birkaç cümle sonra gelecek!

Devâm ediyor:

11) “- Ben burada bir espriyi (ne espri ama!) arz etmek istiyorum: Bir defa, imam nikâhı kıyılarak, birden fazla kadınla evlenmenin sünnet olduğuna dâir Kur’ân-ı Kerîm’de ve hadislerde herhangi bir kayıt yokdur.”

Elbetde yokdur, elbetde olamaz! O nikâh “imamın” ve hele hele onu teberrüken ve eskilerin hatırına kerhen kıyan; ve asıl mu’teber olanın, Allâh adına değil de bilmem ne reisi adına kıyılanı bulunduğunu ehâliye kakalayıp îmânlarla oynamaya kalkan bu zamandaki bazı imam kılıklı leş kargalarının nikâhı hiç olamaz! Ne var bunda?

Kur’an’da ve hadislerde “imam nikâhı!” aramaya kalkmak, tam da bu zamanın müctehidlerine hass bir teşehhî ve akıl tutulması olsa gerekdir! Kur’ana ve hadislere “espri ve esperanto dili” zâviyesinden el atılırsa, netîcesi “papalık misyonunun bir parçası!” olarak, “hoşgörü-diyalog” sayıklama ve sapıtmalarına çıkar…

Nikâh, iki erkek veya bir erkek ve iki kadın şâhid huzûrunda; ve hele hele ALLÂH ADINA icrâ edilen ŞER’Î BİR AKİD olarak akdedilmez ise, o, iki kişiyi biribirine aslâ helâl kılamaz; ve o, aslâ şer’î bir akd ve ibâdet olarak değil, ancak, bombokratik bir cümhûriyet (ritüeli) olarak bir ma’nâ ortaya koyabilir!

Mugâlatanın bu derece ayakaltı olmuşuna da, ancak bu kadar rastlanır! “İmam nikâhı!” ta’biri, şer’î nikahın şartlarını bilmeyip, bunu, mücerred imam kıyar zanneden avâm-ı nâsın uydurduğu bir ta’birdir. Şerîat hukûkunda “nikâh-ı şer’î” ıstılahdır; ve ötekisine, değil Kur’an ve Ehâdis’de, fıkıhda ve hatta ciddî ve akıllıca yazılmış bir makâlede bile aslâ rastlanamaz. Hal böyle iken, “şer’î nikâhı=Allâh adına kıyılan o nikâhı”, “imam nikahı” olarak dile almak, hümanist, feminist, modernist ve maksadlı bir kafanın, karşısındakileri eteklemek garazına matuf, iptidâî bir rüşvet-i kelâmdır!.

Şerîat Hukûkundaki nikâhın en baş ve birinci şartı, onun, mücerred “Allâh Azze adına akdedilen bir nikâh olması”; ve belediye reisi, kaptan, pilot, bilmem ne ve ne adına aslâ akd edilememesidir… Nikâh, bir cihetden ibâdet bir cihetden de şer’î bir akiddir… H. Karamanî gibi ilâhiyatçıların da iddia etdiği üzre, mücerred şer’î bir hükmü ve isbatı olmayan, sıradan ve beşerî bir ritüel olamaz! Şer’î nikâh, tecezzî kabul etmeyen İslâm bütününde bir cüz’dür; ve hiçbir beşerîlik lekesi de taşıyamaz… Ayrıca o Allâh nikâhı, İsviçre kilisesinden T.C. ateistlerinin idhâl etdiği papaz imâlâtı tâğûtî bir muâmele, bir oyuncak ve hesâb gününe bağlayıcılığı bulunmayan bir formalite olmakdan da kat’iyyen münezzeh ve müberrâdır…

Okyanus Ötesinin Müctehidi (!) devam eder:

12) “- Nisâ Sûresinde, hususi şartlar altında ancak cevazdan, ruhsatdan bahsedilir ve bir kadınla evlilik adeta zarûret derecesinde teşvik edilir.”

Zarûret derecesinde aslâ teşvik edilmez, bu İslâmiyyet’e, zaruret derecesinde bir iftirâdır… Gerçek bir müslümanın bu kabil hılâf-ı hakîkat beyânlarla dünyanın gözü önünde arz-ı endâm etmesi, edeben, îmânen ve ahlâken aslâ mümkin olamaz… 15 asırdır bize gelen ehl-i Sünnet akâid, tefsir, fıkıh ve hadis müdevvenâtında “bir kadınla evlilik adeta ZARÛRET derecesinde teşvik edilir!” diyen bir tek ibâre gösteren olursa, biz onu asrın mahabbet kutbu ilan edip ellerinden öpmeye hazırız! Aksi halde karşımıza çıkacak olanlar asrın nefret kutbu olacaklardır…

Hümanist, modernist ve feminist batı felsefelerine kellesini teslim eden bütün hemcinsleri gibi, burada da, “teaddüd-i zevcâtın” peşînen mahkûm edilmeye çalışıldığını ve üstelik de karakterlerdeki muvâzenesizliğe, aşırılık ve abartıya paralel olarak, Kitab, Sünnet ve İcmâ’ ile hükmü sâbit olan şer’î bir kâidenin, sanki yasaklanmış bir şey derecesinde menfî gösterildiğine şâhid oluyoruz… İslâmiyyet’de, Âdem Aleyhisselâm’dan beri hiçbir zaman, “ bir kadınla evlilik adeta zarûret derecesinde teşvik edilmişdir!” denilerek teaddüd-i zevcâta şirretçe saldırılmamışdır. Bu, apaçık hılâf-ı hakîkat bir saptırma ve tahrif ve bühtandır… Bu derece, saldırıları papaz ve hahamlar bile, bu kadar cür’etkârca ve alâmeleinnâs yapmamışlardır! Böylelikle kıyâs edebiliriz ki, (Hoşgörü-Diyalog) religionu, onlardan çok daha azılı bir İslâm düşmanlığı taşımaktadır… Bunu, dozu gittikçe artan bir azgınlık olarak aşağılarda gelecek ibâreler içinde dehşetle ve nefretle apaçık göreceğiz…

Âdem Aleyhisselam’dan i’tibâren, pek azı müstesnâ enbiyâ ve evliyânın pek büyük kısmı çok hanımlıdır… Son bir iki asır içinde Avrupa felsefelerinin te’sîrinde kalan İslâm coğrafyası, fıtratın hılâfına, metres ve zinâ sanâyiine bulaştırılarak, (büyük, sıhhatli, mazbut, müslüman âile) olmanın semerelerinden mahrum bırakılmaya yuvarlanmışdır… Böylece, İslâm âlemini zayıflatmayı en büyük hedef bilen yahudi-haçlı dünyası, İslâm coğrafyasına serpiştirdiği fir’avnî Allâhsız rejimlerin kânun nâmı verilen keyfî cebir ve tazyîkı altında, “tek evlilik şart!” diyen mülevves bir fitne ve bâtılı, binlerce mevzudan biri ve çürüten bir kanser olarak oralara taşıyıp durmuşdur… Bugün, kendisini müslüman zannedenlerin bir nice kısmı, bu mevzûlarda şartlanmış hâle getirilmiş; ve bu noktaların üzerinden de, Allâh’a, Peygambere ve Kitâba ters düşerek, bunlara olan îmânlarını koparmakda ve fakat bunun da farkına ne yazık ki varamamaktadırlar…

Çokları gibi Okyanus ötesinin de harâretle ve hasâretle (istismâr) etdiği Sâid-i Nursî, şu satırların sâhibidir: ve bunu hiçbir nurcunun da inkâr etmesi mümkin olamaz:

“- (Tekke ve zâviyelerin ve medreselerin kapatılması ve laikliğin kabulü, İslâmiyyet yerine milliyet esaslarının konulması, şapka giyilmesi, TESETTÜRÜN KALDIRILMASI, lâtin harflerinin hurûf-ı Kur’âniyye yerine cebren kabulü, Türkçe ezân ve kâmet okunması, mekteblerden din derslerinin kaldırılması, kadınlara erkekler derecesinde irsiyât ve hakk tanınması, ve TEADDÜD-İ ZEVCÂTIN KALDIRILMASI gibi inkılab hareketlerine, bid’at, dalâlet, ilhaddır diyen bu adam, irtica’ ile suçludur) diye yazmışlar…” (Şualar, s. 318)

Bu satırların o çilekeş ve direniş ruhlu müellifini, bugün alabildiğine (istismâr) ve inkâr edip, sonra da onun mirâsına akbaba gibi çökenler, ona suç isnâd edenlerden çok daha netâmeli, ağır, mülevves ve iğrenç bir suçun mürtekibleri olmakdan uzak kalamazlar!…

O zât, apaçık yazıyor ki, “Ben TEADDÜD-İ ZEVCÂTIN KALDIRILMASINA BİD’AT, DALÂLET VE İLHÂD dediğim içün irticâ’ ile suçlandım!”

Şimdi ise O’nun yolunda olmak iddiasındaki ma’lum ve ma’hûd (istismarcılar), O zâtı zımnen suçlamanın, bir yandan da O’nun mirâsına çökmenin peşindeler…

15 asırlık kütüb-i şer’iyyeye rağmen, hâlâ aşağıdaki satırlarla o kör ve saptıran inâd devâm etdiriliyorsa, burada, batı hümanizma ve modernizmasının dogmalarına tam teslimiyyetden başka bir şey akla gelemez:

13) “-Dolayısıyla kimse, dört kadınla evlenmeyi bir Sünnet’i yerine getirme şeklinde düşünemez; adeta dînî bir emri yerine getirme iddiasında bulunamaz.”

Bal gibi bulunabilir. Mevzû’ hümanist ve (hoşgörü-diyalog) dini kafasıyla ve röportajı yapan boyâniyye Nevval Sevindi’nin güzeller güzeli hatırına ve nabzına uygun konuşmak icabetdiğinde, ancak bu kabil lâf u güzâf ortaya boşaltılabilir… Ammâ, hâdiseye şer’î bir noktadan bakılırsa, Ehl-i Sünnet tefsir ve fıkıh müdevvenâtı yukarıda da beyân etdiğimiz gibi apaçık ortadadır. Biz, Mukaddes Hanefî fıkhına göre mes’eleleri okurken, bu adamlar, kendi icadları ve uydurmaları olan “Hoşgörü-diyalog dininin” fıkhına (!) göre ahkâm kesip sulandırılmış bir mahlül elde etmenin sevdâsındadırlar!

Çok hanım almak kendisine farz olan bir müslüman içün, adı üzerinde bu, binlerce sünneti yerine getirmekden çok daha ileri bir mecbûriyyet demekdir. İmâm-ı Rabbânî Müceddid-i Elfi Sânî Hazretlerinin Mektûbat’ında beyân buyurdukları üzre, “binlerce sünnet bir tek farzın yerini tutmaz, binlerce tarîkat erkânı da bir tek sünnetin…”

Farza müeddî olan bir ruhsatla amel etmek, artık kat’iyyen farz olmuşdur. Teaddüd-i zevcâtı kamalist kafaların 90 yıldır levmetmeleriyle şartlanan ve şimdi de batılılara hoşgörülü ve modern görünme yalakalık ve sevdâsına düşenler, İslâmiyyet hakkında söz söyleme hakkına da aslâ sâhib olamazlar… Onlar içün sâdece “Hoşgörü-diyalog” dininin uydurmaya çalışdığı “ılımlı=sulandırılmış, ordan burdan derlenip uydurulmuş bir din” ve bir takım edyânın takrîbi v.s. bahse mevzû’ olabilir… Zaten hedefleri de, böyle yamalı bohça, aslından başka her nesneye benzeyen, aslını inkâr edici bir din icâd etmekdir; ve topyekûn dinler üzerinde mücerred HAKK DÎN olarak duran Müslümanlığı, o ötekilerin derekesine indirmek…

Mutlak HAKK DÎN olan İslâm’a, hümanist, modernist ve feminist sapık pencerelerden değil de, İslam penceresinden bakıldığı zaman mutlaka görülür ki, Allâh’ın dîninde “bir kadınla evlilik zarûret derecesinde” aslâ teşvik edilmemişdir… Bu, bir yalandır. Teaddüd-i zevcât ruhsatına îmân etmek (zarûrât-ı diniyyeden) olduğu halde, bunun, mefhûm-ı muhâlifiyle “zarûret derecesinde” men’a tâbi tutulması, akâid ve usûl ilmi bakımından da mutlak bir dalâletdir. Yasaklanması da, ALLÂH Azze’nin irâde-i külliyesi ve hâkimiyyetini tahdîd ve tard ma’nâsını tazammun etdiği cihetle mutlak küfür…

Cenâb-ı Hakk bir yandan şartlarını muhtevî müslüman bir erkeğin 4 hanıma kadar nikâhlamasına cevaz verecek, müsaade edecek, sonra da (hâşâ) “bir kadınla evliliği ZARÛRET derecesinde teşvik edecek!” Bu ise, (hâşâ ve kellâ) noksan sıfatlardan tenzihi mutlak şart olan Allâh Azze’nin abes ile iştigâli ve tenâkuzu olur ki, bunu ona revâ gören mahlûkâtın encâmı feci’ olur!

Bunun, “ruhsat oluşu” da (mutlak) değil, mukayyeddir. Bazı erkekler içün çok hanım sâhibi olmak (farz-ı ayın) hâline gelebildiği gibi, bazılarına da vâcib, sünnet veya müstehâb olabilir… Bazılarına da mekruh hatta haram bile olur. Bir tek kadın içün de aynı keyfiyet cârî olabileceği gibi…

Biz hanefîlerin fıkhı böyledir… “Papalık misyonunun bir parçası olarak papa cenablarının huzuruna çıkan ve tekmil verenlerin” fıkhı (!) ise, ne Müslümanlığı ve ne de bir tek mü’mini bağlar! Onların bu fıkhı, olsa olsa 130 ülkeden toplanan 1000 kadar genci varyete artistleri haline getirerek sahnelere sürenleri ve Dr Fâruk Beşer gibi şaşarları bağlar ve onları diyalog cennetlerine (!) sokar…

Teaddüdde tek şart, kadınların hukûkuna riâyet, onlara cevr ü cefâ etmemekdir ki, bu, bir tek kadın bile olsa, lâzım olan baş şartdır; ve bu, kasm hukûkuna riâyet etmek şartı ile, her müslüman erkeğin, ondan aslâ alınamayacak bir hakkıdır… Zaten kaç hanım olursa olsun, âile kuracak tarafeynin en nizamlayıcı ve ana prensiplerinin, (hakklar ve vazifeler) olacağı izahdan vârestedir; ve bunların da temeli, edille-i şer’iyye ile sâbit mukaddes Şerîat ahkâmıdır. Akd-i nikâh esnâsında, kadının, teaddüd-i zevcâtın zarûrât-ı dîniyyeden olduğuna îmân etdiği halde, muhatabı olan erkekden bu hakkını kullanmamasını isteme hakkı da, ayrıca kadınlara verilen mukâbil bir hakdır ve meşrû’dur. Bunu kabul etdiğini beyân eden erkeğin, hanımının izni ve müsâadesi olmadan diğer bir hanım nikânlaması artık câiz olamaz… Ahdinde hulf edenler kim olursa olsun, Allâh Azze’nin gadabını celbedecek; ve kul hakkına tecâvüzün cezâsını da mutlaka çekeceklerdir…

Ehl-i Sünnet’in Mu’teber Tefsir ve fıkıh müdevvenâtına baktığımız zaman, bunları, bütün teferruatıyla ve mufassalan görürüz ki, biz, mes’eleye en ana hatları ile temas ediyoruz… Şerîat muârızları, teaddüdde, hukûka riâyet edilemiyeceğini ve bilhassa “eşitlik” safsatası üzerinden yürüyerek erkeğin “adâleti” asla yerine getiremiyeceğini dillerine dolarlar. Dolayısıyla da, “adâleti” yerine getiremiyen “gayr-i âdil” bir erkeğin, seâdete değil felâkete sebeb olacağını, binnetîce, bu yolun çıkmaz sokak olduğunu söyliyerek, teaddüd-i zevcâtın geçmezliğini şeytanca propaganda ederler! Bu ise, evvelâ teaddüd-i zevcâtı Kelâm-ı Kadîm ile meşrû’ olarak vaz’eden ve buna muktedir ve ehil olan müslüman erkeklere onu bir hakk olarak veren Hâlık Teâlâ Hazretlerini tahtie edip, beğenmemek ma’nâsını taşır ki, îmânı zir ü zebir eder! Zındıklığın ortaya çıkdığı bir nokta da işte budur…

İslâmiyyet’in teaddüd-i zevcât müsaadesini beğenmeyip ona düşman olanların veya batılı dindaşları, yandaşları veya yoldaşlarına yalakalık peşinde bulunanların en ziyâde dillerine doladıkları şeytanlık, hanımları arasında erkeğin (adâleti) aslâ yerine getiremeyeceği işte bu bâtıl, bu safsata ve Allâh Azze ile olan bu muâraza rezâletidir.. Erkeği yaratan YARADICI, ona, teklif-i mâlâyutakda bulunmakdan münezzeh bir Rabb Teâlâ’dır… Bir kere kalbî sevgi ve alâkada, ne eşitlik bâtılı ve safsatası ve ne de adâlet aranır!. Buna ne kadar hırs gösterilse tâkât getirilemeyeceği, yine bizzat Kelâm-ı Kadîm’in cümle-i beyânındadır…

Hanımların ihtiyaçlarının giderilmesi hususunda da, Avrupa metres ve zinâ sanayii pazarlamacılarının piyasaya sürdüğü bir diğer dalâlet ve iftirâ da şudur: Her hanıma ne alınırsa, bu, eşit ve aynısı olacakdır fitnesidir ki, bunun da dinde hiçbir yeri olamaz. Her kadının şer’an ihtiyâcı, ictimâî ve âilevî derecesi ne ise, ona muvâfık ve mutâbık bir seviyeden görülür, ötesinden de erkek mes’ûl tutulamaz…

Kasmdaki (nöbetlerdeki) eşitliğin dışında hiçbir müsâvât şartı da olamaz ve aranamaz… Nikâh akdi sırasında da tarafeynin rızâsı ile tam bir anlaşma, kasm mevzuundaki eşitliği de ortadan kaldırmaya kâfidir… Nikâh akdinde böyle bir anlaşma olmadığı takdirde, bilâhare kadınlardan bazılarının, nöbetlerini diğer bazılarına (hediye) etmeleri de pekâlâ mümkindir ve muteberdir. Bunda da hukûka mübâyenetden bahsedilemez…

Nikâh akdi sırasında nelerde anlaşma olmuşsa, iki tarafı bağlayan ancak odur… Hangi felsefî bâtılın mürîdi olursa olsun, hiçbir batıcı, hoşgörü ve hoşafgörücü ve diyalogcu Şerîatsevmez, müslümanların nikâhı üzerinde söz söyleme hakkına aslâ sâhib ve mâlik de olamaz… (Mâba’di var)

(1) ABD GÜDÜMLÜ OKYANUS ÖTESİ MERKEZ, “TÜRKÇE OLİMPİYATLARI” MASKESİYLE, 130 MEMLEKETE SIZARAK VE 1000 ÇOCUĞU VARYETE ARTİSTLERİ HÂLİNE GETİREREK, ONLARI, PATRONUNUN “YENİ DÜNYÂ DÜZENİ” İÇÜN, “YENİ BİR DÜNYÂ KURACAĞIZ!” DİYE 15 GÜN NASIL BAĞIRTDI!

15 ve 30 haziran târihleri arasında 1000 kadar çocuğu nice vilâyetlerde dolaştıranlar, tv’lerle de dünyaya bir mesaj vererek, haçlı dünyâsının belli değerlerini (kıymetlerini) propaganda etdiler. Dünyâ târîhinde gûyâ dinî (!) bir cemaatın, kızları sahnelere sürerek varyete artisleri hâlinde dolaştırmaları rezâletine, ilk defa rastlanmaktadır… Evet, 9 senedir bu bir ilk ve başlangıçdır…

Bu kıymetler bütünü acaba neydi?

Bunun ne olduğunu anlamak içün, biraz geriye gitmek ve bazı vesikalara göz atmak şart…

1) Okyanus Ötesindeki ABD’de mukim kişi, bütün dünyanın bildiği üzre Papa “cenablarına” bir mektub yazdı ve oradaki cümlesi (Kendi gazeteleri Zaman’ın 10.4.998 tarihli nüshasında) aynen şöyleydi:

“- En âciz bir şekilde, hatta biraz cür’etle, bu pek kıymetli diyalog hizmetinizi icrâ etme yolunda en mütevâzî yardımlarımızı sunmak için size geldik.”

2) Papa “cenablarını” ziyaretinde de söylediği söz:

“- Biz burada papalık misyonunun bir parçası olarak bulunuyoruz!

3) Propagandist ve sırdaşlarından Nevval Sevindi nam boyâniyyenin ve İsmail Ünal’ın ABD’de yaptıkları mülâkatdan:

“- ABD’nin egemenliğinin zayıflamasından kaygı duyulmalıdır!”

4) Şu çok meşhur (tevhid) çarpıtması ile alâkalı sözünü de tekrar dehşetle hatırlayalım:

“- Herkes Kelime-i tevhidi esas alarak çevresine bakışını yeniden gözden geçirmeli ve ıslah etmelidir. Hatta Kelime-i Tevhidin ikinci bölümünü, “M……d Allâh’ın Rasûlü’dür” kısmını söylemeksizin, sadece ilk kısmını ikrar eden kimselere rahmet ve merhamet bakışıyla bakmalıdır.” (F. Gülen’den naklen Emre Öktem, Küresel barışa doğru, Gazeteciler ve yazarlar vakfı, 131)

5) 21. asra “hoşgörü asrı!” dedirteceğini ve hırsını da şu satırlardan okuyalım:

“- …biz, hoşgörünün devamı için ölüp ölüp dirilecek ve bunu bozdurmamaya çalışacağız. Her yerde tufan tufan sevgi soluklayacak, sevgi ile insanların gönüllerine ve gözlerine akmaya bakacak (NOT: Türkçe olimpiyatlarındaki o 130 memleketin dans edip kıvrılıp dökülen kızlarıyla, gözlere nasıl akmaya çalıştıklarını aynelyakîn bütün dünyâ gördü!) herkesi gerçekden sevgi ile kucaklayacak ve inşaallah 21. Asra “hoşgörü asrı” dedirteceğiz. Bu konuda öyle bir hırsımız var ki, böyle bir iki seneye razı olacak değiliz. Biz, bir iki asrı hatta kıyamete kadar gelecek bütün asırları hoşgörü asırları hâline getirmeye karar vermişiz (NOT: “Yeni dünya düzeni!” diyen patronlar adına verilen karar! Yoksa o patronların yanında bunların bırakın kararını, ağzını açması mümkin midir?) ve bu yoldan dönme niyetinde de değiliz.” (Hoşgörü ve diyalog iklimi, 1999, s. 191)

Patronların ağına düşdükden sonra döneni ne yaparlar, bunu da bütün dünya pekâlâ biliyor!

6) Gerçek bir müslüman içün, dembokrasi ve onun getirdiği “haklar!”, şer’î hakları hatırlatmıyacak kadar da mühim ve önde olabilir mi? Allah içün değil ama, Irak, Afganistan ve tüm dünyada, bir hiç ve bir de şeytânî dünya hakimiyyeti içün yani “dembokratik haklar!” içün savaşan dembokratik ABD ve hempâlarıyla yapılan şu sırılsıklam îmân izdivâcına bakınız:

“- …..realiteleri hesâba katmayan salt idealistçe bir tavırla harbe karşı çıkmak, beşerî realitelere de karşı çıkmak demekdir. Onun içindir ki, DEMOKRATİK HAKK VE HÜRRİYETLERİMİZE DOKUNDUKLARI AN, ELBETDE KENDİMİZİ MÜDAFAA EDECEK VE GEREKTİĞİNDE SAVAŞACAĞIZ. Fakat başta da ifade etdiğim gibi bütün bunlar ârızî şeylerdir. İslâm’da esas olan sulhdur, barışdır ve insanlığı sevgi ile kucaklamadır.” (a.g.e. s.240)

Dehşet!

İslâm dünyasına, kendi hukuklarındaki “hakk ve hürriyetlere dokunulunca kendilerini müdafaa edip savaşmak” yasak; ve lâkin dembokrasi dünyasının verdiği “hakk ve hürriyetlere dokundukları an, müdafaa ve savaş elbetde!” lâzım…

İslâm savaşamaz, o, bu işden anlamaz ve bu iş ona yasakdır, çünki o, “sulh, barış ve insanlığı sevgi ile kucaklamakdan!” ibâretdir!. (Hâşâ ve kellâ)

Bütün bu maddeleri ileride daha tafsilli ele alacağız inşaallah…

“Hoşgörü ve diyalog dininin!” savaş hukûku, böyle bir şeymiş demek ki! Barış, sevgi, hoşgörü, diyalog, dembokrasi, bilmem ne ve neler ne imiş, safoşlar da öğrenmiş olsalar bâri!…

7) Aşağıdaki korkunç küllemeyi ise, sonra ve etraflıca ele alalım:

“-Meselâ, Allâh ve Âhıret konularında anlaşamadığımız insanlara Peygamber Efendimizi anlatmanın bir manası yokdur. Efendimiz olmadan , bir hayatı düşünemeyiz. (NOT: Müthiş tenâkuz! Veya müthiş taktik!) Bakın, Kur’an-ı Kerim, kitab ehline çağrıda bulunurken: “Ey kitab ehli! Aramızda müşterek olan bir kelimeye gelin.” der. Nedir o kelime? “Allâh’dan başkasına ibâdet yapmayalım.” Zira gerçek hürriyet, ancak başkalarına kulluk yapmakdan kurtulmakla gerçekleşir. Allâh’a kul olan başkalarına kul olmakdan kurtulur. İşte gelin sizinle bu mevzu üzerinde birleşip bütünleşelim. Kur’an devamla: “Allah’ı bırakıp da bazılarımız bazılarımızı rabb edinmesin.” (Âl-i İmrân 64) diyor.”

Şimdi bakınız bu âyet, sırf saptırılarak nasıl bir hedefin malzemesi yapılacakdır, dikkat!

“- Dikkat edin, bu mesajda “Mu…..dü’r-Rasûlullâh” yok.”

Nasıl?

Ne saptırma ki, dehşet!

Denilmek isteniyor ki:

“-Bu âyet mu’cebince Allah’dan başkasına ibâdet etmeyelim, bazımız bazımızı rabb edinmeyelim, ama Allâh Rasûlü’nü tanımasak da olur, bakın âyetde O’nun esâmîsi bile yok, bu mesajda O yok, geçin gitsin O’nu!”

Hâşâ ve Kellâ…

Ne kadar yahudice iğrenç bir tahrif!

Âyetin “namaza yaklaşmayın!” cümlesini okuyup da, “sarhoşken” ibâresini okumayan ve “Allâh namaza yaklaşmayın diyor, onun içün namaz kılmıyorum!” diyen bektaşi fıkrasındaki fırıldaklık!

Bu fırıldaklar, bütün Kur’an’ın, O’nun dilinden ve O’nun mesajı olarak verildiğini neden saklarlar; ve mesajında O olan binlerce apaçık âyetleri de neden ketmederler?

Korkunç…

İşte yahûdîce tahrif ve fırıldağın bulamaç noktalarından biri! Halbuki Allâh Rasûlü’ne (Peygamberler Peygamberine), bütün peygamberlerden mîsâk aldığını Allâh Azze Kur’anda apaçık beyân buyuruyor… Ve O iki cihân Serveri Aleyhisselâm’a îmân etmedikçe de, aslâ mü’min ve müslim olunamayacağını ve O’na itaatin Allâh Azze’ye itaat bulunduğunu, O’na tâbi’ olunmadıkça Allâh’a tâbi’ olunamayacağını nice âyetleriyle cihânın gözüne ve kulağına 15 asırdır sokarken…

Yahudi ve Hrıstiyanların Kâinâtın Fahri Aleyhisselâm’a îmân etmemelerini mazûr göstermek; ve üstelik de O Allâh Sevgilisine “yalancı (hâşâ ve kellâ) sahte peygamber” demek gibi nâmütenâhî bir yalan, iftirâ, bühtân ve lâ’netli hâli meşrû’ imiş gibi benimsetmek içün, Allah’ın âyetleri nasıl tahrîf ediliyor, dehşet!

Yoldaşları H. Karaman da, bu Âyet-i Kerîmeye bir isim uydurmuş ve 15 asırdır şeytanın bile aklına gelmeyen şu yaftayı kuş beyniyle gûyâ o mübârek âyetin boynuna geçirmişdi:

“-Diyalog âyeti!”

8) Şimdi de, Allâh Azze ve Celle ile, yüzü suyu hürmetine Kâinat yaratılan ve Allah Sevgilisi O Rasûl-i Kibriya Efendimiz Hazretleri için yazılan senaryoya iliklerinize kadar ürpererek ve dehşetle bakınız:

“- …Uhud Savaşı sonunda, Mekke’li müşriklere bedduada bulanma azmine karşı, Allâh’ın îkâzı gerçekleşmişdi.”

Dedikden sonra, Âl-i İmrân 128. Âyetin meali yazılmış ve devamı ise, Kâinâtın Fahri’ne “hakaret ederek!” Kâinâtı kustururcasına şöyle devam etmişdir:

“- Anlayana göre burada tatlı bir serzeniş de söz konusudur.”

(NOT: Serzeniş, başa kakmak, azarlamak, sitem, çıkışma ma’nâsına. Bir de “anlayana göre!”si var… Çünki Okyanus Ötesi bir kutub veya gavs olunmadıkça bunu kimse anlayamaz! Bir de bunların tatlısı diyerek dalga geçmeye bakınız! (Hâşâ ve Kellâ…)

“-Evet rakik (çok ince, narin, ince hisli) peygamberin rakik kalbini incitmeden yapılan bir serzeniş.”

(NOT: Hâşâ ve kellâ. Allâh Azze, Sevgilisine “tatlı serzenişde” bulunursa, yüreğine su serpilecekler O’nun düşmanları olan kardinallerdir!)

Ve bu abuklukların ardından, Alâ Ekmeli’t-tehâyâ Sallallâhu Aleyhi ve Sellem Efendimiz Hazretlerine karşı, o senaristlerin, hücum, saldırma ve çullanmanın misli görülmemişiyle, en tiksindiren ve iğrendirenini Allâh Celle’ye emretme veya öğretme faslı:

“-Yani, “Sen, seni alakadar etmeyen mevzulara ne diye giriyorsun? Bunlar seni ilgilendirmeyen şeylerdir.” Denerek ona kendi çizgisi hatırlatılıyordu.” (a.g.e, s. 242)

Sonsuz kere hâşâ!

O Sevgililer Sevgilisine Cenâb-ı Hakk Azze ve Celle:

“-Haddini bil, kendi çizgini, kendi dereceni bil, aklını başına topla çizmeden yukarı çıkma!”

Diyecek ha!.

O Rauf ve Rahîm olan ve âlemlere rahmet olarak gönderilen, yüzü suyu hürmetine kâinât yaradılan o Sevgililer Sevgilisine öyle mi?

Estağfirullâhelazîm!

Bu kadar cür’ete bir müslümanın kıyâm etmesi aslâ mümkin olamaz; ve buna, bir kardinalin bile Allâh Azze adına bu kadar korkunç senaryolar üreterek dil uzatması, insanlık, edeb ve terbiye çizgisini çatır çatır çatlatır…

EDEB YÂHÛ…

Encâmından korkmayanlara ne anlatılabilir!?

Sanki Efendimiz, bir takımlarına beddua etmemiş gibi! Rûhâniyyetini incitenlere de, Kıyâmet’e kadar beddua etmiyeceğine dâir, elimizde sanki senet varmış gibi?.

Kendisine hakâret eden bir müşrik alçağın kellesini sahâbî gönüllüye nasıl uçurtmuşsa, Kıyâmet’e kadar da kendisine hakâret edenlerin aynı âkıbete dûçâr olmayacaklarını, sıkıntıya düşmeyeceklerini nasıl söyleyebiliriz!?

Müşriklere beddua edilirse, yehûd ve nasârâ taifelerine de beddua edilebileceği kıyas ve korkusuyla; ve bunun, “hoşgörü ve diyalog!” hâinliğine de mâni’ bir sedd teşkîl edeceği endîşesiyle, Rasûlullâh Aleyhisselam’a düşmanlık ve muârazaya kadar işi vardırmakla nasıl bir çukura düşülüyor, işte fevkalâde iğrenç ve korkunç bir manzara…

Mu’teber Ehl-i Sünnet tefsirlerine müracaat etdiğimiz zaman göreceğiz ki, Efendimiz Aleyhisselâm’ın böyle bir bedduadan serzenişler, ihtar ve tekdirlerle men’ edilişi, v.s.’ler gibi uydurmalar; ve (diyalogçu haçlı ve yehûdî) yârâna yaranmak uğruna işkembeden atmalar asla yokdur; ve tam tersine “üzülmemesi” içün Hakk Celle ve Alâ Hazretleri tarafından tesliyet ile taltif vardır… İleride bunları inşaallah iktibâs edeceğiz…

Efendimiz Aleyhisselâm’ın Cenâb-ı Hakk Azze ve Celle yanındaki o nâmütenâhî sevgi, kıymet, mevki’ ve dilin ta’rifden aciz kalacağı derecâtını kıskanan; ve 15 asırdır da bunun içün kuduran yahudi-haçlı dünyâsına doping tesiri yapacak yukardaki son derece muvâzenesiz ve abuk satırların sâhibleri de, onlardan bir parça sayılır…

Aynen “Papalık misyonunun bir parçası!” oldukları gibi!

Nevzuhûr ve güdümlü Hümanist felsefe kellesinin, işte geldiği “hoşgörü ve diyalog” noktası veya düştüğü çukur!

(Mâba’di var)